Leg
dat maar eens uit. Wat je precies gaat doen in die nieuwe baan.
Mensen die naar de kerk gaan of openlijk geloven hebben er wel een
beeld bij. Als ik hen probeer uit te leggen wat ik ga doen zeggen ze
vaak ‘Sterkte!’ of komen met verhalen van hoe hun eigen kerk
leegloopt. “Mooi dat dit initiatief er is, maar ik ben blij dat ik
niet in jouw schoenen sta”. Of: “De wijk ingaan en mensen die
niets met God hebben, met God verbinden, wauw! Dat jij dat durft.”
Ik ben zelf ook wel erg benieuwd hoe ik dat ga doen zeg ik dan maar
eerlijk. En toch...ik kan niet wachten!
Wat
is pionieren eigenlijk? Ik krijg een beetje een rare giechel over me
als ik op internet ga opzoeken wat de definitie ervan is. In de van
Dale betekent pionier baanbreker. Op een andere site wordt baanbreker
vertaald als: iemand die probeert te overleven in tot nu toe niet
geëxploreerde gebieden. Probeert te overleven? Slik. Op een andere
site is een pionier iemand die als eerste iets moeilijks of
gevaarlijks doet, waardoor anderen het later ook kunnen doen.
Gelukkig vind ik ook minder ijzingwekkende betekenissen, zoals:
Persoon die nieuwe mogelijkheden onderzoekt of: Iemand die nieuwe
wegen opent. Net als ik de moed weer voel opborrelen, lees ik:
‘Kenmerkend voor het werk van een pionier zijn de ontberingen die
men ondergaat en de grote inspanning die men zich moet getroosten
omdat allerlei voorzieningen nog ontbreken. Het werk van een pionier
gaat vaak gepaard met vele mislukkingen en tegenslagen, omdat de
pionier nog niet kan beschikken over methodes die zich in de praktijk
bewezen hebben’.
Dáár
ben ik dus aan begonnen. Ik haal maar even diep adem en tegelijk kan
ik een glimlach niet onderdrukken. Kalmte kan u redden, zei mijn
vader altijd en hij kan het weten. Al die definities zijn waar. Er is
geen vastomlijnd plan nog, geen concrete activiteiten. Pionieren
betekent het nog niet weten, het mogen falen en vooral het vervolgens
niet opgeven. Maar ook het experimenteren, de ruimte voor
creativiteit, je hart volgen, luisteren naar wat nodig is, zoeken
naar waar je van betekenis kunt zijn. Want diep van binnen weet ik
het, dit past mij. Het is mij met de papleper ingegoten. Ik ben
geboren in Nes Ammim, een christelijke kibboets in Israel waar
pionieren de missie was. Nadrukkelijk niet om het joodse volk te
bekeren, maar op zoek gaan naar het gesprek, de mogelijkheden voor
verzoening. Het pionieren gaat over dat vlammetje bij mij van binnen,
dat van God komt, die ik wil laten opvlammen. Ik verlang al jaren
naar werk dat er toe doet, echt toe doet. Een klein mini stukje van
Gods koninkrijk op aarde brengen, het visioen dat ons als christenen
wakker houdt, levend houdt. Dat verlangen geeft mij leven. Het
verlangen naar betekenis zoeken samen met anderen, het verlangen naar
gemeenschap.
Ik
ben een mens die heel snel van de droom weer terug op de aarde land,
bam, oh ja het hier en nu. Heel mooi en aardig dat koninkrijk, maar
ben ik het voorbeeld van een christen met een grote C? Kan ik God
onder de mensen brengen? Laat ik maar eens beginnen bij de eerste
stap. Het zaadje planten en laten ontkiemen. Ik stap de wijk in, ik
luister. Samen met de protestantse gemeente Leidsche Rijn hebben we
ervoor gekozen om ons te richten op gezinnen die op een kruispunt
staan, wegen die moeten scheiden met alle vragen en emoties die
daarbij komen. De eerste stap is, vanuit het vertrouwen van dat
vlammetje in mij, te luisteren naar de moeders, de vaders, de
kinderen. En heel voorzichtig mezelf de vraag te stellen, wat kan ik
voor hen betekenen?
En
dan zijn er nog al die mensen aan wie ik uit wil leggen wat mijn
nieuwe baan inhoudt, die niet kerkelijk zijn, nooit geweest ook. Wat
een uitdaging! Het was al moeilijk om hen te vertellen waarom ik naar
de kerk ga en wat ik geloof. Veel mensen hebben een heel vastgeroest
idee van wat geloven betekent, veel mensen zijn ook niet echt
geïnteresseerd voel ik of horen wat ze willen horen. De ene keer wil
ik heel graag tot hen doordringen en vertel ik hen over de nuances,
de verdieping en hoe het mij levend houdt. De andere keer stotter ik
wat onsamenhangende zinnen en voel ik me slap en niet zo dapper. Maar
er zijn ook mensen waar er wel iets getriggerd wordt. Een verlangen
borrelt op naar zingeving, medemenselijkheid, vrede, licht. En dat is
precies de groep mensen die we hopen aan te spreken. Ik kan niet
wachten…
